اردی بهشت کتاب
یکی از اتقاق های خوب تهران همین نمایشگاه کتاب است. با اینکه تیراژ کتاب پایین است و مطالعه و خواندن دغدغه ی اصلی جامعه محسوب نمی شود اما همیشه مورد توجه بیشتر شهروندان تهرانی است. البته با تمام تلاشی که کردند که این اتفاق مهم فرهنگی را از مرکز پایتخت دور کنند اما هنوز شور و نشاط خود را حفظ کرده است.
در این دو سه مرتبه ای که نمایشگاه سی ام را دیده ام چیزهایی توجه ام را جلب کرد که اینجا می نویسم:
اول) همین حضور و استقبال است. هر چند خیلی از ناشرین بر این باور بودند که استقبال نسبت به سال گذشته کم شده اما من فکر می کنم با توجه به دوری راه و سختی رفت و آمد هنوز استقبال خوب است. باید امیدوار بود از کتاب و کتابخوانی همین نمایشگاه کتاب سالی یک مرتبه پایتخت کم فروغ نشود.
دوم) دوستی می گفت نمایشگاه هایی کتابی که همزمان با انتخابات می شد شور و حال سیاسی هم پیدا می کرد. اما ظاهرا این دوره خیلی سیاست و فرهنگ با هم کاری ندارند. شاهدی که دوست من برای صحبتش آورد این بود که روز جمعه (15 اردیبهشت ) هر چه به ساعت مناظره دوم نامزدهای انتخابات بیشتر نزدیک می شدیم خبری از خلوتی و تغییر آهنگ حضور مردم نمی شد و همان طور مانند روزهای دیگر جمعیت حاضر بود.
سوم) فروش راضی کننده نیست! حرف هر کس که از او می پرسیدم. در این میان بعضی از ناشران دولتی بودند تا ناشران خصوصی با انگیزه. همگی علت را توزیع محدود و نامناسب بن ها می دانستند. هر چند در این چند روز مسئولین نمایشگاه در گزارش های متعدد این موضوع را رد می کنند و بر افزایش فروش اصرار دارند.
چهارم) یکی از افراد با سابقه حوزه نشر تعریف می کرد که بن ها آفت هایی داشته و دارد. بیشترین آفت نقد کردن بن است بدون خرید کتاب! ظاهرا هنوز با توجه به الکترونیکی شدن بن ها همین قصه ادامه دارد.
پنجم) از یکی از ناشران کودک و نوجوان پرسیدم روز بارندگی آسیبی به کسی نرسید: گفت فقط لطف خدا بود! ظاهرا مامورین نمایشگاه بلافاصله برای پیشگیری از بروز هر حادثه ای افراد را از سالن خارج کرده اند. آن ناشر می گفت هر چند همین برای دقایقی اضطراب و نگرانی حاضران را موجب شد اما خدا را شکر که اتفاقی نیفتاد.
ششم) سری به غرفه نشر آموت زدم. همانطور مثل سابق مسئول انتشارات خودش در کنار همکارانی که روزی خواننده اش بوده اند با شور و نشاط و خوشرویی مشغول بودند.
ادامه دارد ...
